Op de radio is er een wedstrijdje snelpraten tussen Diederik Samsom en Sven Kockelmann. Vragen en antwoorden volgen elkaar zo snel op dat ze alleen al met de energie tussen hun monden in stroom kunnen opwekken.
Hoe sneller Samsom praat over de noodzakelijke energietransitie hoe meer ik mijn eigen energie voel wegstromen. Diederik is zo iemand die op een handige plek in de Cloud alle laatste versies van zijn superveilige wachtwoorden heeft staan. In de tijd dat Diederik een buis van 150 meter diep zijn achtertuin inhamert voor de aardwarmte heb ik nog niet eens de inloggegevens van mijn DigiD gevonden.
Waar is mijn energie? Denk ik. Waarneer had ik die voor het laatst? Ik denk aan de virtuele sportles van een week geleden. Ik stond voor het eerst van mijn leven in mijn eentje voor een reusachtig videoscherm. Een klok telde af. De muziek ging aan, en ineens stond er een levensgrote sportinstructeur voor mijn neus. Bij het woord energie denk ik aan hem. Drie kwartier lang deed ik precies wat hij zei. Ook als ik echt niet meer kon, want elke keer als dat gebeurde zei hij: ‘Kom op, je kan het.’
Ik sportte zo fanatiek dat zelfs een dag later mijn handen zo trilden dat ik mijn kop koffie niet vast kon houden. Daar was de energie er nog, denk ik. Al voelt het als een verre vage herinnering. Zoals je terug kunt denken aan een zomervakantie van jaren geleden.
Goed Diederik, denk ik. Energie.
Ik denk aan Diederik Samsom op een reusachtig scherm in sportkleding. Hij gaat mij stap voor stap vertellen wat ik moet doen om mijn huis klaar te maken voor wat komen gaat. Om mij heen heb ik mappen vol subsidieaanvragen, leningen, offertes, brochures met warmtepompen en aannemers en elke keer als ik wil opgeven zegt Diederik: ‘Nog een keer. Je kunt het.’
Ik weet niet of het lukt. Ik heb er echt geen zin in. Ik zie er als een berg tegenop.
Net als met sporten, eigenlijk.
Elke dag een verhaaltje bij het nieuws voor het radioprogramma Nooit Meer Slapen op radio 1. Ook hier terug te luisteren.