Ik maak dus nooit wat mee, maar gisteren gaf ik ineens les in een kasteel uit 1400. Ik keek vanuit het raam uit op de slotgracht en zag de deelnemers een voor een aankomen, laptop onder hun arm.
Ik dacht aan de hertog die het kasteel ooit had laten bouwen. Je kon nu dus gewoon een zaaltje huren voor een cursus of bruiloft in wat ooit bedoeld was als fort waar mensen vooral uit moesten blijven.
’s Avonds werd ik ook nog eens gepfizerd in de RAI. Ik schiet altijd vol als ik ergens ben waar een groep mensen zich inzet voor iets. Kan alles zijn trouwens. Volksdansen, een fanfare, een demonstratie, maakt niet uit. Grootschalig Vaccinatieprogramma kan nu bij dat rijtje. Ik had een paar tranen maar ik was de enige dus ik hield me in.
Er was een DJ die plaatjes draaide in de wachtruimte. Er werd niet gedanst. Vond ik een gemiste kans. Iedereen zat op zijn telefoontje. De man naast mij zat zelfs op Tinder in sneltreinvaart iedereen naar links te swipen terwijl er rechts van hem een echt mens zat die wel wilde dansen. Maar ja. Het leven is een verzameling van gemiste kansen.
Op de fiets terug wachtte ik bij een stoplicht. Een man in de auto naast mij was bedekt met tatoeages. In zijn nek, zijn gezicht, zijn armen, overal. Ook hij keek op zijn telefoontje. Hij likete op Instagram een hele stoet foto’s van getatoeëerde mensen. Heel even – een fractie van een seconde maar- zag ik de lijger van Memphis Depay.
