‘Als je nou het bijzonderste, raarste, leukste, opmerkelijkste moment van 2019 moet kiezen. Welk moment kies je dan?’ vraag ik aan mijn dochters op de achterbank.
Het is even stil.
Dan roepen ze zonder overleg in koor: (dit is ook een opmerkelijk moment trouwens want ze zijn het het hele jaar nergens ooit over eens geweest)
‘Toen er een dode slang in de auto lag!’
Hoe is het mogelijk denk ik terwijl ik invoeg op de A10. Ik denk dat ik het jaar 2019 officieel als vreemdste, opmerkelijkste, succesvolste, verdrietigste, mooiste en vermoeiendste jaar van mijn leven ga uitroepen. Want dat moment van die dode slang was ik dus vergeten en die had in een normaler jaar natuurlijk ook bij mij met stip op nummer 1 gestaan.
Veere vertelt het moment nog eens woord voor woord na:
‘Dat jij toen zei: Oe! Wat stinkt hier zo!’
En dat Lena zei: Ja man! Het stinkt hier echt!
En dat we gingen zoeken in de auto en dat jij dacht dat er een vergeten tas met boodschappen ergens zou liggen, of mijn voetbalschoenen ofzo maar dat lag er allemaal niet. En toen keek ik achterom in de achterbak.
En ik zei: Ehm…er ligt hier…..geloof ik……een slang?
(ze laat ook goede stiltes vallen in deze zin. Net zoals in het echt gebeurde)
En dat jullie me niet geloofden. En dat ik nog een keer keek en zei: Ik maak echt geen grapje. Volgens mij is het echt een slang! Een dode slang! En dat was ook echt zo!
En jij durfde de slang dus niet uit de auto te halen he mam! Dat heeft Lena toen gedaan!
(even for the record: ja dat heeft Lena gedaan. Ik heb voor veel uitdagingen gestaan in het jaar 2019. En ik ben ze bijna allemaal aangegaan. Maar die slang, wtf, er zijn grenzen.)
Het jaar 2019 begon met een cursus mindfulness en eindigde met een proefcursus rugby en dat is wel een mooie samenvatting eigenlijk. Straks is het 2020 en word ik veertig en start ik met de proefcursus 40. Er is me verteld dat dat een heel saaie cursus is. Waarin je het alleen maar in groepjes gaat hebben over die bestelling van dat nieuwe aanrechtblad dat wel achttien weken onderweg was en dat je nu een procedure gaat beginnen voor compensatie. Daarna gaat het zes lessen over erfpacht en vakantiehuisjes. Maar ik ga er het beste van maken. Ik heb nog ergens een bitje liggen van die proefcursus rugby. Misschien doe ik die in.
2019 was ook het jaar dat ik eindelijk het voortuintje opknapte. Een kuub tuinaarde op de stoep ziet er overweldigend uit. Voorbijgangers maakten grapjes over dat dat echt niet allemaal in die bakken ging passen. Dat ik vast een verkeerde berekening had gemaakt. Ik was de eerste die ze daarin gelijk wilde geven, maar het paste gewoon. Ik had het goed uitgerekend. (levenslesje)
Ik wilde fietsenrekken in de voortuin. Ik had bedacht dat het mijn laatste beetje levensgeluk een enorme boost zou geven als ik me niet op al die duizenden regenachtige maandagochtenden die nog komen gingen onder een bergje fietsen zou bevinden terwijl ik probeerde een of ander verroest fietsslot los te krijgen.
Dat is ook gelukt.
Ik strooide een zakje zonnebloemzaadjes uit in de nieuwe bakken met verse tuingrond. Zonnebloemen waren me nog nooit gelukt. De slakken aten ze altijd op. Het regende te hard. De grond teveel klei.
Maar de slakken waren nergens te bekennen dit jaar. Het was droger dan ooit. En de zon scheen harder dan ooit. Een paar maanden lang wist ik zeker dat ook het verdwijnen van de slakken te maken had met de klimaatcrisis, maar op een dag in juli zag ik ineens achter de tuinkast een egeltje onder een berg blaadjes kruipen. Ik had al die maanden hulp gekregen uit onverwachte hoek. (nog een levenslesje)
Een gezond, inspirerend en enerverend 2020 gewenst allemaal!
Met veel proefcursussen, sterke verhalen en egeltjes die je stiekem een beetje helpen hier en daar. Moge je tuin ontploffen met zonnebloemen.
