Vanavond is de laatste aflevering van Gardeners’ World voor de winterstop.
Monty zal ons via Instagram op de hoogte houden van zijn path, water features en cottage garden in de schemer. Zijn honden Nell en Patty zullen ook af en toe de groetjes doen. Maar de afleveringen op vrijdagavond moeten we missen tot de bollenlasagna opkomt.
Tijdens de lockdown kreeg het programma meer kijkers dan ooit en ik was er een van. Mijn werk stond op zijn kop, privé zakten er een aantal kaartenhuizen fenomenaal in elkaar, maar ondertussen hield ik wel mooi voor het eerst in mijn leven de akelei en het kaasjeskruid in leven, zag ik een veenmolletje zich ingraven tussen de tegels en de stokroos, maakte ik een vogelbadje, telde de kikkers, en hield ik de zonnebloemen diervriendelijk slakvrij. Ik merkte dat ik steeds vaker de zalvende stem van Monty in mijn achterhoofd had. Hij moedigde me aan. En na een slaapverwekkend item van een half uur over de geranium bekeek ik zelfs die bloemen met een verrukte blik.
Elke vrijdagavond schakelde ik in om te kijken hoe het er bij de tuiniers van de BBC aan toe ging. Ze waren nog saaier dan ik, dat vond ik ook troostrijk. En mijn oververhitte brein kwam tot rust als er minutenlang werd ingezoomd op een bij en een verbena.
Om niet al te bejaard over te komen hier, woest word ik ook hoor van dat programma. Tijdens de rubriek ‘chores for the weekend’ gooi ik mandarijnenschillen naar het scherm.
Dan is het de bedoeling dat ik de dahlia’s ga uitgraven om ze te beschermen tegen vorst. Of dat ik de blaadjes van compostbak 1 overhevel naar compostbak 2 zodat ik volgend jaar de beste basisaarde heb voor die ene soort salvia. Of dat het tijd is om het verzamelde zaad uit te zaaien in speciaal daarvoor bestemde bakjes om te laten kiemen in mijn kas voor het voorjaar. En andere totaal onmogelijke taken voor een middelkleine stadstuin van een middelkleine stadstuinier met ook andere chores for the weekend.
Maar nu de laatste aflevering van het seizoen eraan komt, zo vlak voor een tweede lockdown in de regen en de kou dit keer, word ik er toch een beetje weemoedig van. De komende maanden moet ik iets nieuws vinden om naar uit te kijken. Ik zag wel al aardig wat babyvingerhoedskruid en stokroosjes in de tuin die gewoon zichzelf hebben uitgezaaid, dat is al iets.
Voor sommige dingen moet je elke dag je best doen, maar sommige dingen gaan dan weer wonderbaarlijk vanzelf. Ik hoor het Monty zeggen.
