Mijn vader belde om te checken of ik het buitenkraantje al had afgesloten. Hij ging me meteen uitleggen hoe ik dat moest doen, maar ik kon hem nog net op tijd onderbreken en zeggen dat ik het al gedaan had. Ik had ook al pindakettingen geregen en in de tuin gehangen. Ik hing een doek voor de voordeur, want de sneeuw stoof via het pinslot en een kier de gang in.
Het heeft wel wat als je eigen leven knarsend en knerpend tot stilstand komt en het leven buiten lijkt hetzelfde te doen. Als het in een boek zou staan zou je denken: nou nou dat ligt er een beetje dik bovenop, maar in het echt kan het prima.
Ik tekende vrijdag de laatste van een hele berg scheidingspapieren en deze heette ‘De akte van berusting’. Daar had ik nog nooit van gehoord maar ik vond het treffend. ‘In naam der koning’ stond er ook nog op gestempeld, dus nou ja, fijn dat hij de boel ook nog een beetje in de smiezen houdt.
’s ochtends was ik met de buurvrouw naar de rand van de stad gefietst naar de boer die zelfgemalen tarwebloem verkoopt in zijn schuur. Op de terugweg door de weilanden voelden we de wind met de minuut harder en kouder worden. We kwamen thuis met bloem en zuurkool en uien en een zakje paarse aardappeltjes waar de boer zelf niets aan vond, dat zei hij zelf, ‘behalve misschien in de tortilla,’ zei hij ook nog. Een andere buurvrouw noemde ons lachend preppers. En heel even voelde ik me net zo sterk als de tachtigjarige schaatsende vrouw alleen in het houten huisje aan dat Siberische meer.
Terwijl buiten de sneeuwstorm raasde, vouwde ik een berg was op terwijl ik naar een podcast luisterde over de beste liedjes over hartzeer. Een vrouw was tijdens haar periode van liefdesverdriet zo gefascineerd geraakt door breakup songs dat ze uiteindelijk van Phil Collins persoonlijk schrijftips krijgt voor de ideale tekst. The torch song komt ook langs in de aflevering. In een torch song ga je het diepst door het stof. Je zingt over dat het je niet uitmaakt wat ie doet of zegt, als ie maar niet weggaat. Hij hoeft niet van je te houden, hij hoeft alleen maar te blijven. Dusty Springfield heeft de mooiste, maar ik kan er nog niet naar luisteren merk ik. Later misschien.
Ik moet ineens denken aan een literaire avond 15 jaar geleden. Ik zou voorlezen en het was een beetje mijn coming out als zwangere vrouw. Iedereen die ooit zwanger is geweest in een literair gezelschap weet: dit is een dingetje. Ik was de enige vrouw aan tafel en veruit de jongste ook. ‘Was dit wel gepland?’ Werd er gevraagd, en: ‘is er ook een man?’. ‘Ja!’ zei ik blij. ‘Hij is zelfs net met mij getrouwd!’
‘Wacht maar, wacht maar,’ zei een van de mannen aan tafel. Hij was de singer-songwriter van dienst die net een hele wraak-plaat over zijn ex had uitgebracht. ‘Het begint goed, maar uiteindelijk loopt het altijd slecht af.’ Ik vond het zo bizar dat hij dat zei tegen een blije 25-jarige met een dikke buik en een trouwring van 31 euro. Ik ben het nooit vergeten.
Het raakte me hoe wijs en vriendelijk Phil Collins praat met de vrouw in de podcast trouwens. Hij is zelf net voor de derde keer nogal problematisch gescheiden, (nog niet zo lang geleden had ik daar het mijne van gedacht, inmiddels weet ik beter) maar hij klinkt als iemand die dingen weet over het leven.
En nu luister ik dus ineens naar Phil Collins en is mijn Spotify-algoritme voor eeuwig van de leg. Ik ben begraven onder een hele playlist vol jaren tachtig syntesizer heartburn.
Ik heb met mijn zus de afspraak dat ze me laat opnemen als ik ooit ga solliciteren bij een biologische winkel (heel verhaal leg ik nog wel een keertje uit). Hierover hebben niets zwart op wit gezet. Dus het mag. Eventjes.