Pete Hoekstra en de witte kool

P

Pete Hoekstra en de witte kool

In een loods niet ver van de Ijtunnel in Amsterdam liggen ze klaar. In piramidevorm gestapeld. Sfeervol verlicht. Als bleekgroene bowlingballen. Zelfs de zuurkoolfabriek wilde ze niet hebben. De boer kon zijn oogst nergens anders kwijt.

Kunstenaar Anastasia Loginova gaat zitten op een houten kruk te midden van 10.000 kilo witte kool. Ze slaat het dikke boek open op haar schoot. En leest de eerste zin uit Anna Karenina:

Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier.’ Na deze zin kijkt ze op. Zo’n zin. Dat kan zelfs een witte kool niet onberoerd laten.

Terwijl de bergen kool in de loods luisteren naar de Russische klanken, rijdt de nieuwe Amerikaanse ambassadeur door de winterwaterige straten van Den Haag. Zijn koets wordt begeleid door fanfares en lakeien in livrei. Zo ziet Pete Hoekstra het vast graag. Het Holland zoals het er een paar honderd jaar geleden uitzag. Amerikaans volkslied, hand op zijn borst. Handen schudden. Het hoofd van Pete Hoekstra lijkt opvallend veel op een witte kool, denk ik ineens als ik naar de beelden van de persconferentie kijk. Het reageert niet op vragen. Verandert nooit van inzicht. Het is ooit gegroeid in de Groningse klei en al die jaren erna zijn er alleen maar ondoordringbare lagen bleek vel omheen gegroeid. Zie daar maar eens een eerlijk antwoord uit te krijgen.

Laten we het project van Loginova ook buiten de loods bij de Ijtunnel voortzetten. En gaan voorlezen aan alle witte kolen in dit land. We beginnen met Anna Karenina. Hup, in koor:

Alles stond op zijn kop in huize Oblonski. Mevrouw had ontdekt dat meneer een verhouding had met de Franse gouvernante en ze kon onmogelijk langer met hem onder één dak leven, zo had ze verklaard. (….)

Zie je dat? Doet die witte kool op links zijn blauwe stropdas al wat losser? Schuurt het buitenste vel van de kool rechts al wat minder pijnlijk tegen zijn broekriem? Herinnert de kool recht voor je zich ineens de smaak van de soep van zijn moeder, op zondagmiddag na de mis? Dan lezen we snel verder. Bladzijde voor bladzijde, tot alle lagen zijn afgeworpen. En er niets van over blijft.

Door Cathelijn Schilder