Mister Darcy en de diepvriespizza
Man – laten we hem voor de gelegenheid Mister Darcy noemen, dat mag wel op een dag als deze– Mister Darcy klimt op het dak in de stromende regen.
Ik zet een met plafondwater volgezogen matras rechtop tegen de muur. Het bad ligt vol met druipende dekbedden.
Terwijl de dakdekkers de straat inrijden en ik een mand natte handdoeken in de wasmachine gooi, denk ik aan Jane Austen.
Veel huishoudelijk werk in haar boeken. En ook altijd ergens op een zeer cruciaal moment: regen die met bakken uit de hemel valt. Waar personages doorheen moeten. Waarna ze vallen, van een paard of gewoon van uitputting. Koorts krijgen, en dagenlang schommelen tussen leven en dood.
Veel gedoe met geld ook. Vrouwen die geen cent krijgen als hun vader overlijdt. Mannen onterfd door hun jaloerse moeders. Alleen een strategisch huwelijk kan hen redden van de bedelstaf.
Die Jane Austen staat vanaf vandaag op het gloednieuwe briefje van 10 pond. En net als ik denk: Ik hoop dat de Engelsen alleen maar Sense en Sensebility achtige dingen met hun briefjes van tien gaan kopen: artisanale zeepjes, borduurgaren, blikjes thee, juist op dat moment stuurt mr. Darcy vanaf het dak het bericht of ik 700 euro kan pinnen.
Ik vraag of hij een grapje maakt. Hij appt nee. Geen grap. De pijp moet ook vervangen. De afvoer ontstopt. Het water weggezogen en een stuk dak vernieuwd.
70 briefjes van 10 met Jane Austen erop. Ik zou ze graag willen zien. Ik trek mijn regenpak aan. wat lekt aan alle kanten. En mijn wenkbrauwen houden al dat water ook niet tegen. De regen stroomt dwars door mijn wimpers heen mijn ogen in. De straten worden troebel. Veranderen in glooiende Engelse heuvels.
In een verhaal is dit het keerpunt, denk ik. Hierna klaart, na enkele koortsige nachten, de lucht weer op, keert de liefde terug, hangen er frisgewassen lakens te drogen in de lentezon.
Ik app mr. Darcy welke diepvriespizza ik voor hem mee zal nemen.