Op het strandje in Bretagne eet ik de sinaasappel die de collega van Elena kocht in Amsterdam bij het Marokkaanse winkeltje in de Baarsjes.
Ze kocht ze voor de lunch bij het congres op de VU. Het overgebleven fruit nam Elena mee naar mijn huis toen ze bij mij logeerde en zin had in twee nachtjes pauze van de drukte thuis.
Ik nam de sinaasappel mee in de auto, in mijn tas, naar het hotelletje in Rouen en toen door naar de kust. Hij is nog steeds lekker op minstens het achtste adres op aarde waar hij nu geweest is.
Met mijn voeten in het zand lees ik een boek van Katie Roiphe dat al jaren ongelezen in mijn boekenkast stond. Het is zo goed dat ik elke zin op elke bladzijde wil onderstrepen. Ik kocht het ooit in een impuls in de ramsj bij Scheltema voor 3 euro vijftig. Ik kende de schrijfster maar niet het boek. Ik sla mijzelf voor mijn kop dat ik het nu pas lees. Er stond gewoon leesgeluk in mijn kast zonder dat ik er gebruik van maakte.
Het strandje vlakbij de camping ziet eruit als een kleurplaat. Vijf meter verderop leest iemand ‘Het lied van ooievaar en dromedaris’. Het boek dat ik nu eigenlijk zou moeten lezen voor mijn boekenclub, maar wat mijn oudste dochter uitleende aan mijn ex-schoonmoeder die het nooit gaat lezen en wat ik nu waarschijnlijk nooit meer terug ga zien. En nu denk ik aan een manier om dat boek te kunnen lezen zonder het nog een keer te hoeven kopen terwijl de vrouw iets verderop nog een bladzijde omslaat en nog niet eens op de helft is. Even overweeg ik het te stelen als ze het water in gaat.
En dan ineens lees ik de alinea waarin Roiphe een dagboekfragment van Simone de Beauvoir citeert waarin ze op 25 september 1943 schrijft: ‘mijn hart wordt verteerd door mijn hartstocht voor u en het kon niet pijnlijker zijn. Dit heeft de hele dag lopen gisten, en het dreunde over me heen als een tornado in de straten van Douarnenez, waar ik in snikken uitbarstte.’
Ik lees deze alinea in Douarnenez op 25 juli 2023.
